Daar lig ik dan op mijn 43ste om 6u59 in het water in de Maes om deel te nemen aan de Ironman van Maastricht tussen al die profs en wereldtoppers, 9 jaar na datum weer klaar om mij nog is volledig in het Ironman circuit te gooien en te weten wat ik nu eigenlijk nog wel waard ben op het hoogste niveau in de triathlon lange afstandswedstrijden. Met reeds 15 Ironmans op mijn palmares en op 43 jarige leeftijd heb ik nog altijd evenveel stress alsof het mijn 1ste was.
BAM, het kanon van Maastricht heeft beslist, laat het feest maar beginnen. De start verliep goed maar na 1000m moest ik wat gas terug nemen want het gevoel was niet goed en de stroming was voelbaar. Na 1700m een Australian exit en zag ik al dat het tempo niet was wat ik normaal kon maar de terugweg verliep beter met dank aan de stroming die deze keer een duuwtje in de rug gaf. Na 57min exact zet ik voet aan wal in het mag gezegd worden een slechte tijd voor mijn doen.
Na een eindeloos loopje maak ik een snelle wissel en kan ik aan mijn sterke onderdeel beginnen het fietsen. Vandaag kregen we 185km voorgeschoteld op een zwaar parcour met veel keren en draaien en constant op en af met enkele stevige klimmen. Ik ga eerlijk zijn, ik vond het persoonlijk geen mooi parcour en niet Ironman waardig door te smalle vuile veldbanen en veel banen in zeer slechte staat. De 1ste ronden verliep alles perfect en zat ik perfect in mijn ritme en kwam ik door in 2u21 met een gemiddeld van 260watt wat perfect was en bij het ingaan van ronde 2 verliep alles nog steeds vlekkeloos en kon ik mijn opgelegde wattages vlot trappen.
Maar toen had de hemel beslist dat het tijd was om wat regen naar beneden te smijten en door het veel keren en draaien op super gladde wegen was het nu alleen nog belangrijk niet te vallen. Waar ik al bang voor was gebeurde en in een van de bochten schoof mijn voorwiel weg maar ik kon mij nog nipt herpakken. Een paar kilometer verder in een zeer snelle afdaling schoof mijn achterwiel weg en dacht ik yep daar gaat mijn droom en ambitie maar het achterwiel vond terug grip maar ik moest mij wel rechtzetten en tot stilstand komen in de grasberm. Nu was het voor mij genoeg geweest en wou ik absoluut geen risico's meer nemen en heb ik enorm gas teruggenomen. Ik was gekomen om te finishen en moet ook nog naar Vichy dus gewoon rustig blijven en heelhuids richting T2 fietsen. Mijn fiets die zag eruit alsof ik met Sven Nys een cyclocross training in het bos had afgewerkt.
Na 185km fietsen kwam ik als 7de de wisselzone of T2 binnen en moest ik afscheid nemen van mijn fiets. Geen tijd voor kusjes en traantjes maar geconcentreerd blijven en zo snel mogelijk proberen te wisselen om te beginnen aan de afsluitende marathon. Loopschoentjes zagen er gelukkig uit en hadden er veel zin in blijkbaar. Ik wist dat het lopen door de korte voorbereiding door een ambetante blessure wat tasten in het duister ging worden maar de 1ste kilometer voelde goed aan en het ritme was waar ik voor getraind had. Het 1ste rondje verliep vlekkeloos maar op de klim in ronde 2 voelde ik dat ik moest overschakelen op een iets rustiger tempo. Ik ga ook hier eerlijk zijn en vond het loopparcour waar bijna de helft op kasseien moest gelopen worden ook niet echt denderend!!
In ronde 2 moest ik ook een noodgedwongen sanitaire stop doen en hier heb ik toch wat kostbare tijd verloren want kreeg mijn pakje met moejte uit en ook aantrekken verliep moeizaam. Drie kostbare minuutjes die je nooit meer terugkrijgt maar wat moet moet!! Tot kilometer 34 kon ik mijn tempo blijven lopen en toen viel ik volledig verkrampt stil en dit was te verwachten met een te korte loopvoorbereiding. Biep biep de verlossing want mijn gps horloge hield mij goed op de hoogte en er stond 41km en dan weet je dat het 1km genieten wordt.
Handjes klappen, haartjes komen recht, de emoties staan op springen en daar komt de verlossing de laatste bocht naar rechts en de red Ironman Carpet is klaar om mij in ontvangst te nemen. Alles was vergeten, het constante gevoel van geen superdag was verleden tijd, ik was de gelukkigste Triathleet op aarde want daar kwam ik richting finishlijn in 8ste yep 8ste plaats, wauw ik kan het nog, ik kan zelfs op mijn 43ste mij nog nestelen in de Top 10 in een Ironman, wel weet je wat mijn droom heb ik dankzij mijn harde werken, mijn vrouw en kinderen, mijn club CXL.6, mijn fans, mijn supporters en mijn sponsors kunnen verwezenlijken!!!
Ik zou zeggen laat het het feestje maar beginnen maar nee het zal moeten wachten want binnen 28 dagen staat Ironman Vichy op mijn programma en ook daar wil ik mijn droom in vervulling brengen.
Ik zou zeggen laat het het feestje maar beginnen maar nee het zal moeten wachten want binnen 28 dagen staat Ironman Vichy op mijn programma en ook daar wil ik mijn droom in vervulling brengen.
Iedereen weet dat ik al mijn trainingen op Strava zet en geen geheimen heb en daar heel gedreven in ben. En bij deze wil ik dan iedereen bedanken voor al de leuke berichtjes de kudossen, de aanmoedigen en het volgen op Strava. Ik heb ze allemaal gelezen met veel emoties. Zonder jullie allemaal zouden mijn dromen niet in vervulling gaan. Zelf ik heb af en toe een duuwtje nodig in de rug en dat is dankzij jullie.
Ook wil ik iedereen die voor mij heeft gesupportert in Maastricht en mijn naam heeft geroepen ook extra willen bedanken, ik aprecieer dit enorm en hoop dat ik ooit voor jullie hetzelfde kan doen. Het was dankzij jullie een heel speciale dag voor mij thanks.
Yep 26 days to go IM Vichy :-)
Ook wil ik iedereen die voor mij heeft gesupportert in Maastricht en mijn naam heeft geroepen ook extra willen bedanken, ik aprecieer dit enorm en hoop dat ik ooit voor jullie hetzelfde kan doen. Het was dankzij jullie een heel speciale dag voor mij thanks.
Yep 26 days to go IM Vichy :-)